برای کنترل و تشخیص خلوص عسل،آزمایش های گوناگونی انجام می شود که تطبیق نتیجه این آزمایش ها با استانداردهای موجود لازم و ضروری است

برای تشخیص خلوص عسل،تعیین نسبت فروکتوز به گلوکز مهم است،زیرا این نسبت طبق استاندارد ملی ایران باید حداقل 0.9 باشد یعنی در صورت کمتر بودن این مقدار وجود قند مصنوعی اثبات می شود.علاوه بر آن تعیین مقدار درصد  ساکارز  نیز ضروریست که این فاکتور حداکثر می تواند 5 گرم درصد باشد.

رطوبت عسل نیز می تواند یکی از مهمترین فاکتورهای مورد اندازه گیری باشد، زیرا بر طبق استاندارد ملی ایران حداکثر مقدار رطوبت عسل می تواند 20 درصد باشد.اگر رطوبت بیشتر از مقدار بیان شده باشد،احتمال رشد مخمرهای اسموفیلیک در آن بیشتر خواهد شد که سبب تخمیر عسل می شود.

معمولا pH  عسل بین 3.2 تا 4.5 و طبق استاندارد ملی ایران باید حداقل 3.5 باشد،پس اندازه گیری آن می تواند در شناسایی عسل مرغوبتر کمک کند .

در عسل طبیعی آنزیم های آمیلاز،کاتالاز و انورتاز وجود دارد.عسل حرارت دیده یا عسل مصنوعی یا تقلبی فاقد آنزیم است،پس برای اینکه بدانیم عسل تازه و حرارت ندیده است،می توان فاکتور فعالیت دیاستازی را اندازه گیری کرد.

هیدروکسی متیل فورفورال ماده ای آلی است که در اثر حرارت دادن عسل ایجاد می گردد.در عسل های تازه ، عملاً هیدروکسی متیل فورفورال (HMF) وجود ندارد. اما با حرارت دادن عسل یا نگهداری در محل نامناسب، در عسل ایجاد شده و بتدریج افزایش می یابد و به pH  عسل و درجه حرارت محل نگهداری بستگی دارد .

از فاکتورهای مهم دیگری که می توان اندازه گیری کرد،خاکستر عسل است که به وسیله ی آن می توان تفاوت عسل و عسلک را تشخیص داد که باید حداکثر 0.6 گرم درصد باشد.آزمایش دیگری هم برای این تشخیص قابل اندازه گیری است و آن هدایت الکتریکی می باشد که باید حداکثر 0.8 میلی زیمنس بر سانتی متر باشد.